ทริปแว๊นส่งท้ายปี เชียงใหม่-ท่าตอน เรือจากท่าตอน-เชียงราย สองแถวเชียงราย-ท่าตอน

[jeab]

ซะหน่อยๆ
ก็อยากซาลังเฮโย น่ารักอย่างสาวๆ อื่นๆ ทั่วไปมั่ง
ไม่งั้นใครก็ชมว่าแมนซะร่ำไป

ฮี่ ฮี่

[jeab]

ไป๊
ไปดูดอกไม้ ไปกินข้าว ไปถ่ายรูปหอนาฬิกาท่าจะเวิร์คกว่านะ
55

[jeab]

แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน
อาบน้ำ พักผ่อน
สามทุ่ม ได้ยินเสียงเพลงร้องสดจากร้านอาหารหน้าที่พักดังเข้ามา
เราโทรลงมาถามเพื่อนว่าหลับยัง ถ้ายังไปดริงค์กันดีกว่า
เพื่อนเล็กตกลงในทันใด
เอ้า...เชียร์สสสสสส

(อันนี้ที่จริงมีรูปด้วย แต่ไม่ลงดีกว่า เดี๋ยวเสียภาพพจน์นางงาม...อิ อิ)


เช้าอีกวันตื่นมาแต่เช้าาาาา
หกโมงยังมืดอยู่เลย อากาศไม่หนาว แค่เย็นๆ 16 อาศา เท่านั้น
ตื่นไปเดินเล่น ถ่ายรูปบรรยากาศที่พักเช้า
คุณลุงถามว่าวันนี้จะไปไหน บอกไปว่ายังไม่ได้คิด เพราะไม่ได้แพลนมาว่าจะอยู่ต่อ
แต่พอเดินกลับมา บอกลุงว่าอยากได้มอร์เตอร์ไซค์
เมื่อวานคุยกันบ้างว่าอยากไปอุทยานแห่งชาติลำน้ำกกที่เรานั่งเรือผ่านมา

ลุงบอกว่าอยู่ไม่ไกลเลย ประมาณยี่สิบโลได้
เราเลยคิดว่าวันนี้เราจะไปสำรวจที่นี่แหละ ลุงให้มอร์เตอร์ไซค์เราได้ 1 คันของลุงเองในราคา 200 บาท
และเนื่องจากว่า นอกจากเราจะไม่นอนร่วมบ้านร่วมห้องกันแล้ว เรายังไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์กันอีก (เราร่วมทริปกันได้เท่านั้นแหละ หุ หุ)
ลุงเลยต้องพาเราไปหาเช่ารถอีกคันแล้วเราก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่อุทยาด้วยเส้นทางเลียบแม่น้ำกก
ระหว่างทางเราเห็นป้ายบอกแหล่งท่องเที่ยวต้นงุ้นยักษ์แยกออกไปจากเส้นเลียบแม่น้ำกก 2 กม.
เราก็แวะเข้าไปดูซะหน่อย ย้อนกลับออกมาอีกนิดเราก็อเห็นป้ายบอกทางไปน้ำตกห้วยแก้ว
แต่ตรงเส้นเรียบน้ำกกก่อนเราเข้ามาเมื่อกี้ เราเห็นป้ายบอกทางน้ำตกห้วยแก้วสองป้าย คือเลี้ยวมาทางนี้ กับตรงไป
ในเมื่อเราเข้ามาทางนี้แล้ว เราเลยต้องไปต่อทางนี้ ไม่ย้อนออกไปอีก

[jeab]

ปรากฏว่า ขี่มอร์ไซค์ลึกเข้าไปเรื่อยๆ มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึงซักที
หลังจากผ่านหมู่บ้านตอนเลี้ยวเข้ามาก็ไม่เห็นบ้านคนอีก มีแต่ภูเขาสุดลูกหูลูกตา
ทางก็ไม่ค่อยดี แถมขึ้นเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเขา ลงเขาไปไม่รู้กี่รอบ บางช่วงขึ้นชันมาก
แถมลงแบบโคตรชันสุดๆ ทำเอาเราใจสั่น กลัวจะเสียหลัก กลัวจะล้ม
กลัวว่าจะไม่มีชีวิตรอดออกจากป่านี้ พอเริ่มกลัว ก็เริ่มโมโห (ไม่รู้โมโหอะไร)
เริ่มหงุดหงิด อยากหันหลังกลับ ก็แค่น้ำตก ตรูไม่เห็นจะปลื้มกับน้ำตกอะไรนักหนา
ถ้ามันลำบากนักจะไปทำไม แต่เพื่อนขี่รถนำไปไกลแล้ว สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี
จะเที่ยงแล้ว ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน หิวก็หิว ของกินก็ไม่มีติดกระเป๋า
แต่ก็หันหลังกลับไม่ได้ ต้องตะลุยขี่รถต่อไปข้างหน้า
อีกพักใหญ่มาก เราถึงเริ่มเห็นหมู่บ้าน เห็นไร่อะไรซักอย่างเขียวๆ ขั้นบันไดอยูบนเขาทั้งลูก
พอเข้าไปใกล้ถึงรู้ว่าเป็นไร่ชา บรรยากาศดี ฟ้าใส สวยจนลืมเรื่องถนนหนทางที่ผ่านมา ลืมหิว
เพลินกับการเดินขึ้นเขาลูกเล็กๆ ถ่ายไร่ชาอยู่พักใหญ่ เราก็ขับรถเดินทางต่อไปน้ำตก ( มันยังไม่ถึงอีก! แม่เจ้า!!!!!!)

[jeab]

มันคือไร่ชา ไร่ชา และไร่ชา

[jeab]

ซะหน่อย
เดี๋ยวจะหาว่าไม่ได้มาจริง
หุ หุ

[jeab]

เข้าไปอีกประมาณสองโลกับถนนลูกลังที่กำลังถมกันสดๆ ร้อนๆ เราก็ถึงน้ำตก แต่ยัง ยังก่อน
ถึงแค่ทางเข้า เราต้องเดินขึ้นเขาไปอีก โอ้! ช่วยด้วย!!!!

ปีนขึ้นเขาผ่านป่าไผ่พอเหนื่อย เราก็ถึงน้ำตก
เราเจอนักศึกษาในเชียงรายกลุ่มนึง นั่งกินเบียร์กินเหล้าอยู่บนนั้น
นึกถึงถนนหนทางที่เข้ามา แถมต้องปีนเขาขึ้นมาอีก เห็นถังน้ำแข็ง
เห็นจำนวนเบียร์ที่พวกน้องๆ มันแบกขึ้นมาเราก็ได้แต่นึกในใจว่า เมิงพยายามกันจังงงงงงน๊าาาา

[jeab]

หลังจากชม ถ่ายภาพน้ำตกเรียบร้อย
น้องที่นั่งอยู่ก็บอกว่า น้ำตกมีอีกชั้น ต้องปีนต่อ
บอกเพื่อนว่าพอแล้ว จะรออยู่ชั้นนี้
แต่สุดท้าย ก็ตามขึ้นไปอยู่ดี
ก็มาจนป่านนี้แล้วไม่ไปต่อ กลับไปบ้านกลัวตัวเองเสียดาย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสมาอีก
เลยต้องปีนตามไป

อันนี้ชั้นสอง
ต่างจากชั้นแรกตรงไหน
ตูปีนขึ้นไปทำไหมหว่า

[jeab]

บนน้ำตก เราเจอไกด์ที่พาฝรั่งสองคนมาเที่ยว
เราเลยถามเรื่องทางกลับ ว่าต้องกลับทางเดิมไหม มีทางอื่นออกไปโดยไม่ต้องย้อนกลับทางเดิมไหม
เพราะทางที่เราเข้ามาเราว่ามันไกลและชันจนน่ากลัว คุณพี่ไกด์บอกทางที่ไม่ต้องย้อนกลับทางเดิมให้ แต่ก็บอกว่ามันชันเหมือนเดิมนะ แต่ใกล้กว่า
เอาวะ ชันแต่ไม่ไกล ก็ยังดีกว่าทั้งชันและไกลเหมือนขามาแหละ

ขาลงเราได้ก๋วยเตี๋ยวตรงหมู่บ้านไร่ชาประทังชีวิต สอบถามน้องที่ขายว่าที่นี่ชื่อหมู่บ้านอะไร
เพราะจาก GPS ที่เราดูได้บนน้ำตกมันขึ้นว่าดอยฮาง น้องคนขายบอกว่าชื่อหมู่บ้านอาข่า

[jeab]

เส้นทางขึ้นเขาลงห้วยของเรา
หุ หุ